Na de acht jaar die ik heb gevolgd op de lagere school, de Paperclip, werd het tijd voor het kiezen van de middelbare school. Ik heb daarbij gekozen voor het Libanon Lyceum vanwege de goede sfeer en de vele keuzes die ze me te bieden hadden. Eén van die keuzes was de wereldklas. Dit is een klas waarbij de leraren veel uitdagender en projectmatiger lesgeven. Het is hierbij de bedoeling dat de leerlingen zelfstandig leren werken en verantwoordelijkheid nemen. Ook werden er enkele speciale vakken aangeboden, de vakken Chinees, Spaans en O&O.

Chinees en Spaans hebben we beide in de brugklas een halfjaar gevolgd. Het telde mee als hoofdvak, dus als je voor Spaans of Chinees een onvoldoende stond, kon je gewoon blijven zitten. We hebben de talen leren spreken en verstaan en leren lezen en schrijven. Helaas was er na de brugklas geen kans om dit vak verder te leren omdat het een test was, de school wist namelijk nog niet of ze het verder wilden uitbreiden.

O&O betekent onderzoek en ontwerp. Bij dit vak krijgt de leerling samen met een groepje een project van een bepaalde opdrachtgever. Vaak is er een probleem dat opgelost moet worden. Zo was er eens een project waarbij een man ging verhuizen en graag zijn molen mee wilde hebben, maar wist hierbij niet wat een geschikte route was. De klas moest dan in verschillende groepjes te werk gaan door verschillende vooronderzoeken en veldwerk te doen, want om een molen te verplaatsen moet je met verschillende dingen rekening houden. Ten eerste, de hoogte van de molen, zo weet je waar de molen onderdoor past en waar niet. Ook moet je rekening houden met verschillende wegen, bebouwde gebieden en treinsporen. Het onderzoek moest je opschrijven in een adviesrapport en er moest een presentatie over worden gegeven. Het beste idee werd dan uitgekozen en echt uitgevoerd.

In het midden van mijn eerste jaar hing er een poster in de aula over een zes maanden durende reis richting de Caribbean en terug, hierbij zat school inbegrepen. De informatie van de poster bleef in mijn hoofd hangen en ergens dacht ik, dit is wat ik wil. Maar ik heb er later geen aandacht meer aan besteed, tot er plotseling op de website van de school een kopje van een blog verscheen. Het was de blog van een jongen die ook op het Libanon Lyceum zat en meedeed aan School at Sea. Omdat de naam me bekend voorkwam opende ik uit nieuwsgierigheid het kopje en las het blog. Ik vond het verhaal ontzettend indrukwekkend en het leek mij geweldig om zoiets mee te maken. Ik klikte verder en eindigde op de website van School at Sea. Fantastisch leek en lijkt het me om in mijn vierde jaar de oceaan over te varen. Nu zit ik in het derde schooljaar en heb besloten me op te geven. Deze kans krijg ik namelijk nooit meer.

 

Ik zit op het Libanon Lyceum in een groep die meedoet aan de First Lego League. Dat is een wedstrijd waarbij je een robot moet programmeren en een onderzoek moet doen naar een bepaald probleem en met een oplossing moet komen. Dit doe ik al drie jaar. Het eerste jaar kwamen we tot de Benelux-finale waar van de 400 Belgische, Nederlandse en Luxemburgse, de 40 beste teams aan mee deden. Het jaar hierop werden wij bij de Benelux finale eerste en dat zorgde ervoor dat we naar Amerika mochten. Na het zoeken van sponsoren, alle onderzoeken en presentaties vertaald te hebben naar het Engels en alles ingepakt te hebben waren we klaar om naar Saint-Louis, Amerika, te vertrekken.

De wedstrijd duurde vier dagen en was een geweldige ervaring. Het was de bedoeling een robot te laten rijden op een kleed met bepaalde missies, die een relatie hebben met het onderwerp van dat jaar, natuurrampen. Ook moesten we een oplossing verzinnen voor een natuurramp, waardoor het aantal slachtoffers zou verminderen. Wij hebben toen een idee bedacht bij overstromingen. De liferaft van Viking, dat al bestaat, hebben wij aangepast, zodat het ook bruikbaar is op het land. Zo zou elk huis of elke straat een liferaft krijgen. Maar niemand wil natuurlijk zo’n lelijke ton in te tuin hebben staan. Wij hebben daarom een speciale plantenbak ontworpen waar hij inpast en wanneer er een overstroming in hoef je alleen maar aan een touwtje te trekken om de liferaft open te krijgen. Met dit idee, onze robot en onze teampresentatie zijn wij dus eerste van de Benelux-finale geworden en in Amerika hebben wij van de 2700 teams van de hele wereld de 3e prijs gewonnen voor het robot-design.

Door deze projecten weet ik nu veel meer over technologie en computers. Ik schrijf nu ook al drie jaar lang verslagen en weet hoe ik zaken mogelijk kan oplossen. Doordat dit in een team gaat kan ik erg goed samenwerken en leren van mijn fouten. Ik kan geconcentreerd en hard werken en dat zal zeker van pas komen tijdens de reis bij School at Sea.

Zelf zit ik al sinds groep 7 op zwemmen. Ik ben begonnen met reddingszwemmen en heb daar later nog wedstrijdzwemmen aan toegevoegd. Inmiddels heb ik al zeven diploma’s. Zeilen heb ik ook al een aantal keer gedaan. Ik vind zeilen fantastisch. Met de wind door mijn haren en controle hebben over de zeilboot, geeft het me het gevoel alsof ik alles aankan en ik krijg er meer zelfvertrouwen door.

Met school gaat het erg goed en daarom wil ik er iets uitdagends bij. En niets lijkt me zo uitdagend en leuk dan zes maanden lang op een schip de zee overvaren, met al het schoolwerk erbij. Ook zullen de vaardigheden die ik al heb, me helpen om deze reis vol te houden.

Ik heb al een aantal keer lange reizen gemaakt. Zo ben ik een keer een maand lang in Indonesië en Singapore geweest. Wel met mijn ouders, maar een hoop dingen deed ik zelfstandig. Ik ben een durfal en wil graag alles uitproberen. Ik bied me graag aan als vrijwilliger als iemand me zou vragen te gaan skydiven. Ik heb eens gecanyoningd en vond dat een geweldige ervaring. Het was fantastisch om door een kloof te lopen, zwemmen, klimmen en te springen. De natuur was er wonderbaarlijk, er waren watervallen, rotsen, kleine plantjes aan de rand van de kloof en het licht viel er prachtig in. Ik zou graag nog meer wonderen van de wereld willen zien en door aan School at Sea mee te doen gaat dat zeker lukken.