Bijna thuis

Nog iets minder dan een week en Isa komt weer aan in Nederland. Op zaterdag 15 april om 10.30u vaart de Regina Maris door de sluizen van IJmuiden en komt er een eind aan een prachtige ontdekkingsreis van 6 maanden. Met een groot welkomstfeest wordt iedereen binnen gehaald.

Dit weekend ontvingen we nog de allerlaatste sail-mail. Met, nog wat uitgebreider dan in het vorige blog, haar eigen verhaal over de scheepsovername, de Azoren en de laatste dagen op zee.

Heeeeeeeeey iedereen,

De laatste week is ingegaan en op het moment dat ik dit schrijf zijn we precies over een week al 7 en een half uur geleden aangekomen!

Ik kijk er ontzettend naar uit jullie allemaal weer te zien en te kunnen knuffelen.

De afgelopen 10 dagen ben ik ziek geweest, maar gelukkig maak ik deze week gewoon nog mee. Volgens mij heb ik al niet meer geschreven sinds voor de vorige scheepsovername, dit wordt dus een ontzettend lange mail.

Oke, we spoelen terug naar de week voor de aankomst in de Azoren. We moesten onze sollicitatiebrieven inleveren en eigenlijk wist ik niet waar ik voor moest gaan solliciteren. Het laatste moment besloot ik te gaan voor stuurman, omdat ik wel graag een nautische functie wilde en ik wel stuurman wilde worden. Toch dacht ik niet dat ik het zou worden, er zijn namelijk genoeg mensen hier aan boord die er meer kennis over hebben dan ik.

Na een hoop sollicitatiegesprekken kwam Sam met de rest van zijn bemanning naar de salon voor de uiteindelijke functies. Ik ben het geworden, ik werd stuurman!!! Supergaaf, maar wel heel spannend. Wist ik wel genoeg? Snapte ik wel wat ik moest doen?

Uiteindelijk had ik de wacht van 1-5 en ging het allemaal prima. Het was best saai, er was heel weinig wind en het meeste ging op de motor. Toch hebben we een paar keer zeilen erbij en eraf moeten halen en hebben we de koers moeten veranderen. Het was supergaaf om het te mogen doen en ik heb er zo ontzettend veel van geleerd! Voor SaS had ik nooit verwacht dat ik ooit zou kunnen zeggen dat ik stuurman was op een groot zeilschip, maar nu wel. Een ervaring die ik nooit meer kwijt wil.

Toen kwamen we aan in de Azoren, Faial, het eiland van Carolina, Emília en Jorge. Het is er prachtig en ik raad aan iedereen de Azorische eilanden aan als vakantiebestemming. Misschien om een beetje rond te zeilen (walvissen en dolfijnen spotten) en om te genieten van de prachtige omgevingen. Na een uitwisseling met de lokale middelbare school (heel veel leuke spelletjes gedaan, Nederlandse en Portugese (en bubbelvoetbal), heb ik samen met Marit geslapen bij een meisje (Mariana) die volgend jaar ook graag mee wil doen, we hebben het er ontzettend gezellig gehad. De volgende dag waren we uitgenodigd bij club Naval, de lokale zeilclub. Hier heb ik samen met India een presentatie in het Engels gegeven over School at Sea en wat we allemaal hebben meegemaakt. Het ging ontzettend goed (mijn Engels is hier echt verbeterd, volgens mij nu bijna beter dan mijn Nederlands), en iedereen was ontzettend enthousiast. Na de presentatie konden we er eten (het eten was gebracht door heel veel leerlingen van de school van de uitwisseling van de dag ervoor). Die avond heb ik het ontzettend naar mijn zin gehad! Ik heb nieuwe vrienden gemaakt die de dagen daarna nog heel vaak langs kwamen op het schip. Ook heb ik heel veel geholpen met onze kadeschildering. Kika maakte het uiteindelijke ontwerp, een zwart-wit-tekening van ons schip met palmbomen in plaats van zeilen. Hij is zo ontzettend gaaf geworden!!!

Solobivak heb ik ook gehad. De bedoeling hiervan is dat je met een groepje (plus begeleider) eerst naar de supermarkt gaat om voor 5 euro iets te eten te kopen en daarna naar een bos, of in ons geval een grote heuvel te lopen, waar iedereen zijn eigen plekje zoekt. Het beste is als je niemand meer kan zien en dan 24 uur in je eentje doorbrengt.

Ik zat op een bijna sprookjesachtige plek. Helemaal boven op de heuvel waar ik was, zag ik, helemaal door de struiken, een soort rots de heuvel uitsteken. Hier ben ik gaan zitten. Ik had uitzicht over het halve eiland; een soort lagoon, een andere heuvel en de stad. Volgens mij heb ik wel een uur voor me uit zitten staren, het was zo ontzettend mooi!

Na het vertrek uit de Azoren, wat ontzettend vreemd was voor de Portugezen werd ik plotseling ziek, griep. Hierdoor heb ik de volgende 10 dagen in mijn kamer doorgebracht waar Marit me gelukkig wel heel vaak gezelschap hield.

Hierna was het alweer tijd voor de volgende scheepsovername, hier heb ik de functie van journalist gekregen, voor het einde van de scheepsovername ben ik van plan een krant te maken. Een deel hiervan heb ik al af, denk aan artikelen als: “Het geheim achter het perfecte brood”, of “Gestelde vragen aan de stelletjes”. Ook loop ik wacht, weer 1-5, mijn favoriet. Gisternacht hebben we bijvoorbeeld de halve wacht gedanst en een feestje met z’n 8en is toch wat anders dan met 2000!

Verder is dit de allerlaatste sailmail OOIT. Volgende week zie ik jullie weer, na een half jaar?! Zo voelt het niet, aan de ene kant lijken we al drie jaar weg, we hebben zo ontzettend veel gedaan, aan de andere kant lijken we pas 2 maanden bezig want dat afscheid voelt echt niet als zo lang geleden. Het voelt zo ontzettend vreemd!

Het is zo snel gegaan en ik heb er zo ontzettend van genoten. Deze reis heeft een plek in mijn hart samen met alle mensen met wie ik hem heb gemaakt! Ik ga iedereen zo ontzettend missen en het is gewoon onwerkelijk, want de afgelopen 6 maanden wisten we de hele tijd wel dat dit zou eindigen, maar het was meer iets van: “Ach, we hebben nog 5 maanden”. Nu is het echt bijna voorbij… Natuurlijk wil ik graag naar huis, mijn ouders, familie en vrienden weer zien, maar ik zou zo nog even 3 maanden door willen varen.

Wat ik echt niet ga missen: zeeziekte, koude voeten, kapotte computers, wakker worden voor je wacht, ons af en toe heeeeeeel slechte brood, een vieze koelkast die je moet schoonmaken, SaSstories en wc’s schoonmaken.

Wat ik wel ga missen: Al het andere: de mensen, het blauwe water, het warme weer, de wachten, zeilen hijsen, scheepsovernames, late night talks, sterrenhemels, filmavonden, de gave eilanden, expedities, het gevoel als de motor uitgaat en nog meer ontelbaar kleine dingetjes, waar ik alleen al emotioneel van word als ik eraan denk dat ik deze over een week niet meer zal hebben.

Deze reis heeft me veranderd, mijn kijk op de wereld, heeft me verbaasd, gelukkig gemaakt, soms heel verdrietig, maar het is de reis van mijn leven en deze zal hopelijk nooit eindigen, de herinneringen draag ik altijd bij me. Voor iedereen die dit leest, volg je hart en laat niemand je dromen van je af pakken.

“Don’t let the birds take your dreams when they fly away, fly with them.”

Xxxxxxxxxxx Isa, tot over 7 nachtjes!!!